Als kind kende Kris vooral honden door een oom, die een Boxer en een kruising Boxer gehad had. Door omstandigheden had hij niet de kans om een hond in huis te hebben. Nog steeds haalt hij met plezier anecdotes aan die twee platsnoeten boven.
Toen ik Kris leerde kennen had hij een bruine Newfoundlander, Sheila. Hoewel dit helemaal mijn ras niet was, kreeg ik al snel respect voor dit harige meisje. Eerder had hij ook een zwarte reu gehad. Beide Newfies nam hij in huis nadat ze herplaatst moesten worden omdat de vorige eigenares besloot om van een ander ras twee exemplaren te houden. Jammer genoeg is de zwarte reu vroegtijdig ingeslapen wegens een bijtincident. Achteraf bleek dat de omstandigheden van die aard waren, dat dit compleet overbodig was. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Het vergde enige aanpassing van beide kanten, toen wij gingen samenwonen en Kris en Sheila toetraden tot een roedel met twee rescue Galgo’s en twee Dwergschnauzers.
Sheila bereikte de – voor een Newfoundlander – zeer respectabele leeftijd van ca. 14 jaar. Uiteindelijk zijn hartproblemen haar fataal geworden. Ze was een absolute regelteef, geholpen door haar gestalte, maar als ze ingreep, deed ze dat altijd op een faire, eerlijke manier.
Hoewel er nog steeds spontaan pretlichtjes in Kris zijn ogen komen als hij een mooie Newfie ziet, was hij zich wel bewust dat de intensieve vachtverzorging iets was waar hij graag voor bedankte. Dank zij de bevallig Gloria, is hij inmiddels even gek van Whippets als ikzelf.